Friday, April 3, 2009

אָניאָגן מירלען

סעמי האָט געהאַט גענומען דאָס קאַרטל פֿון די צוויי מאָדנע ייִדן, צוגעזאָגט אַז ער וועט זיך מיט זיי באַלד שטעלן אין קאָנטאַקט. ער האָט נאָך אַלץ ניט געקענט פֿאַרשטיין פֿאַר וואָס מע וויל איצט לייגן דעם טראָפּ אויף קירובֿ, און פֿאַר וואָס ער וואָלט געווען דער ייִד וואָס זאָל דאָס אַדורכפֿירן. עפּעס האָט דאָס אַלץ אים אויסגעזען ניט־גלאַטיק, נאָר ער האָט ניט געקענט דערגיין פּונקט וואָס.

ער איז אַרויס אויף דער גאַס. כאָטש ס´איז שוין געווען טונקען, היפּש שפּעטער ווי ער האָט געהאַט פּלאַנירט צו זײַן אויף דער דאָזיקער עקסקורסיע, האָט ער באַשלאָסן אַז ער וועט ניט צוריק אַהיים אָן זיך צוצוצילעווען צו מירל האַלבערשטאַם.

האָסטו זיך נאָך אַ מאָל פֿאַרקאָכט אין אַ מיידל, אָדער אַ בחור? האָסט זיך אַ מאָל געפֿילט ווי די גאַנצע סבֿיבֿה רעדט צו דיר מיט איין קול, אויף איין לשון? אַפֿילו די מיאוסטע באַשעפֿענישן וואָס מע באַגעגנט אויף דער גאַס דערמאָנען אינעם ליכטיקן, טײַערן סדר־עולם וואָס האָט אַרויסגעלאָזט יענע פֿאַנטאַזיע. אַ וועלט וואָס רעכנט אַרײַן אַזאַ אין־סופֿיקע מאָס שיינקייט מוז דאָך אָנהאַלטן דעם בילאַנץ מיט אַ גלײַכער מאָס מיאוסקייט. נאָר דער אייבערשטער, וואָס אַז ער וויל, קען מאַכן שיסן אַ בעזעם. אויב דו ביסט אַזאַ מענטש וואָס האָט אַ טבֿע צו פֿאַרטראַכטן זיך אין די גרויסאַרטיקע פֿענאָמענען פֿון אוניווערס, פֿון פֿיזישן געזעץ, וועט דיר אײַנפֿאַלן – ווי וווּנדערלעך צופֿעליק איז דאָס, וואָס די גאַנצע סיסטעם פֿון אַלע אַטאָמען און פּלאַנעטן האָט דערפֿירט צו יענער, אָדער יענעם.

דאָס איז ניט קיין ווילדע ראָמאַניסטישע מעדיאַציע. דאָס איז דאָס עצם לעבן. דאָס איז הרבֿ סאָלאָווייטשיקס „דער מענטש פֿון הלכה“, נוסח ליבשאַפֿט.

בײַ סעמין האָט זיך נאָך געהאַלטן גאָר ווײַט פֿון אַזאַ מין משוגעת־לדבֿר־אחד, נאָר די סימנים האָבן זיך שוין געהאַט אַרויסגעוויזן. זײַן טבֿע איז שוין געווען פֿון פֿריִער צוגעגרייט פֿאַר אַזעלכע געגועים. אַנדערע פֿון זײַן מין – לערנער, הייסט עס – האָבן אַ גרעסערע מאָס זיצפֿלייש, קענען זיך פֿאַרנעמען מיט די ספֿרים. אַפֿילו ניט־לערנענדיקערהייט כאַפּן זיי דאָס אויסזען, עלעהיי זיי לערנען זיך. עס גייט אין אָנהאַלטן די ריכטיקע מינע, אַ פֿאַרטראַכטע, אַן אויסגערייניקטע פֿון מחשבֿות־זרות. אַז מע שטעלט זיך אויף און נעמט זיך אַ טעפּל קאַווע פֿון צווייטן עק זאַל, דאַרף דאַכטן די אַנדערע תּלמידים אַז ער איז נאָך פֿאַרטיפֿט אין דער סוגיא.
אַז עס פּרוּווט מיט דיר פֿאַרפֿירן אַ שמועס אַ בחור, וואָס דו ביסט ניט קיין בעלן צו רעדן מיט אים, מוז מען מאַכן „ע־ע־ע“ און „נו־נו“, כּאילו מע דאַוונט. און מע דאַרף אָנווײַזן אויפֿן ש"ס מיט אַ טײַטלענדיקן פֿינגער.

סעמי איז אַלע מאָל געווען אַנדערש. ער האָט פּשוט ניט געקענט אײַנזיצן, און דאָס איז אַ טבֿע וואָס ער האָט שוין פֿון לאַנג. ער טענהט ניט נאָר מיט זײַן חבֿרותא נאָר אויך מיט דער וואַנט און מיט יעדן וואָס האָט דעם שלימזל פֿון אַדורכגיין זיך אין בית־מדרש בשעת סעמי פּרוּווט אויסטענהן אַ סוגיא. אַפֿילו ווען ער האָט ניט וווּהין צו גיין איז ער אַ גייער. מע וואָלט געקעננט זאָגן אויף אים, אַז ער איז די סאַמע פֿאַרקערפּערונג פֿון דעם אייביקן, וואַנדערנדיקן ייִד, מיט דער טאָרבע אויף די פּלייצעס און דעם וואַנדערשטעקן אין דער האַנט, כּסדר אין וועג צו אַ נײַעם גלות, וווּ די אויגן טראָגן, וווּ נאַטשאַלסטווע אָדער מלכות לאָזט. אויב אַזוי איז גאַנץ מאָדנע, וואָס סעמי האָט זיך ניט געפֿילט ווי קיין פֿאַרוואָגלטער. אויפֿגעהאָדעוועט זיך האָט ער ניט אין סיבירער פֿאַרשיקונג, ניט אין ציונדיקער בענקשאַפֿט, נאָר אין דער זיכערקייט און גשמיותדיקן בטחון פֿון אַמעריקאַנער פֿירשטאָטערײַ. פֿון קינדווײַז אָן האָט מען מיט אים אײַנגעחזרט אַז קיין שלעסער טאָר מען ניט בויען אין הימל, ווײַל (מע ציט ווײַטער דעם מעטאַפֿאָר) זיי קערן אײַנפֿאַלן און חלילה אונטערקראַכן בײַ פֿאַרבײַגייער אין קאָפּ אַרײַן. בײַ דער גאָר פֿרומער קהילה האָט ער געפֿונען וועמען וואָס האָט זיך ניט געשעמט מיט קיין קנאָיִשקייט, וואָס האָט זיכער אַרײַנגעטראָטן אין אַן אייגן־אויסגעמאָלטער וועלט.

עס האָט אים גענומען אַ פּאָר יאָר צו קומען צו זיך נאָכן ערשטן פֿונדאַמענטאַליסטישן שאָק, אײַנצוזען אַז ער איז ניט אַזאַ ייִד. אין מאָדערן־אָרטאָדאָקסטישער ישיבֿה, האָט זיך אים געדאַכט, האָט ער סוף־כּל־סוף געפֿונען דאָס אָרט.

גייענדיקערהייט אויף די גאָר פֿרומע גאַסן האָט מען אָבער קיין צײַט ניט אויף זיכרונות פֿון די קינדער־יאָרן און געדעכענישן וועגן זײַנע רעליגיעזע אַנטוויקלונגען. ס´איז געווען, ווי געזאָגט, אין אַ זונטיק אויף דער נאַכט, און כאָטש עס האָבן זיך שוין אײַנגעשרומפּן די ריזלדיקע שטראָמען קונים, וואָס האָבן זיך געלאָזט אַהער אין די פֿרימאָרגנדיקע שעהען נאָך כּלערליי סחורה (פּיצע, פֿאַלאַפֿעל־און־שואַרמאַ, בייבי־קליידער, שייטלען, טייפּס, און וואָס ניט?), האָבן זיך נאָך געפֿונען אויף די באַביימערטע גאַסן משפּחות מיט קינדער, ייִשיבֿה־בחורים, אַלטע טויבע ייִדן מיט וואַקלנדיקע טריט, און צענערלינגען, מיידלעך וואָס האָבן זיך ווי ניט איז אַרויסגעדרייט פֿון די משפּחהדיקע אויגן און לאַפּעס, און געלאָזט זיך אויף די היימישע וועגן צו זען וואָס מע קען זען.

אוי וויי. פֿאַר וואָס מאַכט חוזק פֿון אים דער אייבערשטער? פֿאַר וואָס שפּילט מען זיך מיט אים דאָרט אויבן ווי אַ קעצל מיט אַ מײַזל אין עפּעס אַ מין חסידישער מעשׂה וועגן הכּובֿש את יצרו? נאָר אין דער דאָזיקער, איצטיקער, פֿאַרדרייטער וועלט, וווּ ער דאַרף וווינען בלית־ברירה, וואָלט אַזוינס געטראָפֿן. וואָס „אַזוינס“? גיט כאָטש אַ קוק און זעט וואָס סעמי האָן דערבליקט, זיך ווילגנדיק אויפֿן גאַס צו זײַנע ניט־גלייבנדיקע אויגן? יאָ, באמת – יעדער קענער פֿון קלאַסישן ייִדישן נאַראַטיוו ווייסט פֿאַר וואָס עס האָט זיך אים געוואָרפֿן גלײַך אין די אויגן אַרײַן דער בלאַסער־ליכטיקער געשטאַלט פֿון מירל.

קען זײַן, אַז מע וועט ניט גלײבן אַז סעמי האָט זיך גלאַט על־פּי צופֿאַל אַרײַנגעפֿאָרן טאַקע אין יענעם מיידל, וואָס ער איז אַרויס קיין ברוקלין כּדי צו זוכן. אַפֿילו צו איר אַהיים איז ער ניט געגאַנגען זוכן. איז ווי אַזוי איז זי אַזוי אונטערגעקומען, פּונקט ווי אַן אָרעמאַן פּאָיאַוועט זיך פֿאַר אַ צדיק אין וועג, ווידער אין איינעם פֿון יענע מעשׂיות?

איז אַזוי. מירלען איז נימאס געוואָרן איר גאַנצע סבֿיבֿה. דערפֿאַר איז זי תּחילת געגאַנגען זיצן בײַ אַ רבֿ, אַ גאָר פֿרומער נאָר אין אַנדערע אַספּעקטן אַ ליבעראַלער (בפֿרט אין הילכות נשים), וואָס האָט דווקא געלערנט מיט פֿרויען דעם גאַנצן דרך־הלימוד וואָס מע געפֿינט בײַ ישיבֿה. אין דער וועסט־סײַד, ליבעראַלער סבֿיבֿה וואָלט ניט געווען קיין חידוש – נאָר דאָ? פֿאַר וואָס? פֿאַר וואָס האָט זיך דער רבֿ אַזוי אײַנגעשטעלט?

זי האָט אים אַ מאָל געפֿרעגט, און דער ענטפֿער איז געווען, אַז אים זײַנען שוין נימאס די בחורים. „זיי האָבן אַלע די זעלבע שאלות,“ האָט דער רבֿ געזאָגט. „זיי לייענען אַלע די זעלבע ספֿרים ווײַל זיי לערנען זיך אין די זעלבע ישיבֿות און נאָך דעם קומען זיי צו מיר נאָך אַ ביסל טוטאָרינג, אויב זיי דאַרפֿן. די מיידלעך וואָס לערנען זיך בײַ מיר האָבן אַלע אַנדערע איבערלעבונגען. זיי זײַנען ניט פֿון זעלבן טייג געקנאָטן. געקנאָטן זײַנען זיי ניט, בדרך־כּלל, ווײַל קיינער האָט זיך ניט באַמיט זיי צו קנעטן.“

זיי זײַנען גוואַלדיק גוט אויסגעקומען צוזאַמען ווי אַ חבֿרותא, נאָר דער רבֿ, אַן אַלמן, האָט גענומען וואַרפֿן אייגעלעך אויף זײַן תּלמידה. זי האָט געזען, ווי ער האָט מורא פֿאַר זיך אַליין. נאָך דעם ווי ער זאָגט זיך צו איר אַרויס, מיט אַ שאָדלאָזער באַמערקונג וועגן איר הײַנטיקן אויסזען אָדער איר צופֿרידענער מינע (איר פּנים איז אַלע מאָל געווען אַ צעשמייכלטס בשעת זי האָט געלערנט תּורה), האָט ער אויף גיך פֿאַרקרימט דאָס פּנים, און דערנאָך אַ לויף טאָן גלײַך אַוועק אין וואַשצימער, וווּ ער האָט זיך באַהאַלטן פֿעליקע דרײַ־פֿערטל שעה, ביז מירל (זיך שלײַכנדיק לעבן דער טיר פֿון מענער־צימער אין בית־המידרש, מע זאָל זי חלילה ניט זען) האָט צו אים אַרײַנגעשריגן:

„רבי, קומט אַרויס! אַלץ איז גוט! אַלץ איז גוט!" זי האָט כּמעט ווי צעוויינט זיך, אַזוי נערוועז איז זי געווען צוליבן געדאַנק, אַז זי האָט אויף וואָסער ניט איז אופֿן געבראַכט דעם רבֿ, דעם גאון און צדיק, צו הורהורים נאָך איר. פֿון יענער זײַט טיר האָט זיך דערהערט נאָר אַ פֿאַרדומפּענעם מורמלעניש. עפּעס אַ טומל האָט זיך געהערט אין זאַל פֿון בית־מדרש; דאַכט זיך, אַז אַ חבֿרה יונגע־לײַט איז געקומען זוכן זייער רבין. ער האָט קיינעם ניט געזאָגט אַז מיט איר לערנט ער זיך?

אין יענעם טאָג איז מירל אַרויס פֿון יענער פֿאַרדרייטער סיטואַציע. אַ גוטן טאָג מיט דער קאַפּאָטע. פֿאַרשטייט זיך, אַז זי האָט געמאַכט אַן אָנשטעל פֿאַר טאַטע־מאַמע אַז זי לערנט ניט. ניט וואָס זי האָט מורא פֿאַר די מאַכינאַציעס וואָס מע וואָלט איר געקענט לייגן אין וועג ווי שטרויכלשטיינער. זי האָט זיך באַהאַלטן אין צימער און געלערנט ביז אין ווײַסער נאַכט אַרײַן. און ווען טאַטע־מאַמע האָבן איר גענומען רעדן שידוכים, זײַנען איר אָנגעשטאַנען נאָר די בחורים די שאַרפֿע קעפּ, וואָס האָבן אַוועקגעמאַכט די נײַסטע ספֿרים און די הייסטע רבנים ווײַל זיי זײַנען, ווייסט יעדער, אַלע נאַראָנים, פֿאַרריסענע סמאַרקעס. ווען די בחורים האָבן מיט איר אויפֿגעהערט רעדן אין לערנען און זײַנען אַריבער אויף די טעמע תּנאָים, האָט זי אין מיטן דערינען פֿאַרלוירן דעם אינטערעס. ניט צוליב דעם וואָס זי וויל ניט קיין מאַן – קיין לעזביאַנקע איז זי ניט – נאָר קיין מאַן פֿון דען מין וויל זי ניט. אַפֿילו די גרויסער לערנערס האָבן איר עפּעס ניט געשמעקט.

דאָרטן אין גאַס, אין האַרמידער פֿון אײַנקויפֿנדיקע היימישע ייִדן, זײַנען זיי געשטאַנען זאַלבעצווייט, און געשמועסט אויף אַזאַ געשמאַקן אופֿן, אַז סעמי האָט געמעגט שווערן אַז די פֿייגל – וואָס מע באַמערקט ניט אין יענעם געגנט – זינגען שירה אין די ביימער. און אַז אַ הילכער־וואַגאָן פֿאָרט זיך אַדורך אויף דער גאַס און טראַנסמיטירט הויך, יעדער ווינקל זאָל דערפֿון צעקלונגען ווערן, לויבגעזאַנגען וועגן מירל און איר האָפֿערדיקע אומאָפּהענגיקייט. דאָס אַלץ קען אויסזען מאָדנע, אַפֿילו לעכערלעך, נאָר אָט איז עס. ער איז געפֿאַנגען פֿון די ראַיות פֿון די אייגענע חושים.

שמועסנדיק דאָרט אויף דער גאַס אַזוי געשמאַק, האָט מירל אַנטדעקט די קוויטשיקייט פֿון איר קול ווי אַזאַ מין דין־דינער מכשיר וואָס קען צעשנײַדן אַ בריליאַנט און קען זיך אַליין שלײַפֿן נאָר אין אַ געטאָקטן שטאַנג שטאָל.

צווישן די פֿאַרבײַגייערס אויף דער עוועניו איז געשטאַנען מירל ווי אַ וויזיע אין אַ שוואַרץ־אויף־ווײַסן שטילן פֿילם, בשעת אַ פֿאַרשטעלטער פּיאַניסט באַמיט זיך צוצופּאַסן, אויף טראַף, זײַנע טענער צו די עקראַנישע באַוועגונגען. סעמי האָט צו זיך אַליין, אין אייגענעם דמיון, געריבן די אויגן עלעהיי מע פּרוּווט דערגיין, צי אַ עפּעס איז אַ חלום צי וואָר.

סעמי האָט נאָך אַלץ געוואָלט פֿאַרפּינקטלעכן, אין וואָס ס´איז געגאַנגען איר פֿאַרבינדונג צו ר´ דודן. „ווי אַזוי האָסט זיך געפֿונען אין יענעם בית־מידרש, וווּ איך בין געווען? ס´איז מיר געווען אַ גרויסער חידוש דאָרט צו זען אַזאַ מיידל ווי דו.“

דאַכט זיך, אַז מירלען איז ניט אַזוי ניחא די דאָזיקע באַשרײַבונג. זי האָט פֿאַרקרימט דאָס פּנים און געזאָגט, ברוגזלעך, „וואָס איז, איך האָב אויף דער וועלט קיין אָרט ניט? אויף די דאָזיקע גאסן, וווּ כ´וואָלט באמת ניט געוואָלט מע זאָל מיך כאַפּן רעדן מיט דיר, בין איך מער ניט קיין היימישער, און דאָרטן, בײַ אײַך, בײַ די מאָדערנע, חידושט מען זיך אַז אַ היימישע פֿרוי ווי איך באַווײַזט זיך אין בית־מידרש. וואָס טוט מען?“

סעמי האָט זיך געפּרוּווט פֿאַרענטפֿערן, נאָר מירל האָט אַוועקגעמאַכט זײַן פּרוּוו. „גאָרניט. נאָך גענוג צײַט זיך מוטשען מיט מענטשן וואָס פֿאַרשטייען ניט, גייט שוין ניט אָן בכלל וואָס יענער מיינט און וואָס יענער טוט. קען זײַן, אַז יענער איז גאָר דער שׂונא.“

וואָס מער מירל האָט גערעדט, אַלץ שטאַרקער איז געוואָרן איר פֿריִער באַשיידן און נידעריק קול, ביז זי האָט כּמעט געשפּיִגן פֿײַער מיט די לעצטע ווערטער. פֿריִער האָט זי אַראָפּגעבויגם דעם קאָפּ, כּלומרשט צניעותדיק – איצט האָט זי זיך שוין אויסגעגלײַכט און אויסגעקוקט ווי אַן אינעווייניקסטער פֿונק האָט באַלעבט יעדן זאָג אירן.

סעם איז געווען נײַגעריק צו וויסן. „איז – דו האָסט זיך סוף־כּל־סוף דערשלאָגן צו ר´ דודן. ווי אַזוי איז דאָס געשען? ווי אַזוי האָסטו זיך דערווּוסט, אַז אַזאַ מאָדערנער איז פֿאַר דיר?“

דאַכט זיך, אַז סעמי האָט זיך שוין ווידער פֿאַררעדט מיט פּונקט דער פֿאַלשער זאַך. מירל האָט זיך ווידער, נאָר דאָס מאָל אפֿשר כּלומרשט, און פֿרײַנדלעך, זיך אָנגעבייזערט אויף אים. „ווידער פֿאַרשטייסטו ניט, אַז די וועלט קען מען ניט אַזוי ריין און שיין צעטיילן צווישן דײַן וועלט און מײַן וועלט. מיר זײַנען דאָך אַלע ייִד! ישראל ואורײַתא חד הוא! מיר האָבן דאָך איין תּורה! ווי אַזוי קען מען ניט הערן פֿון אַ גרויסן תּלמיד־חכם פֿון ר´ דוד! כ´בין אַפֿילו געווען אַ פּאָר מאָל אויף זײַנע שיִעורים, כאָטש געזאָגט האָב איך אַוודאי טאַטע־מאַמע אַז כ´גיי אַרויסהעלפֿן אויף תּומכי שבת.“

„יאָ, נאָר געוויינטלעך גייט ניט אַ גאָר פֿרום מיידל זיך צו זען פּנים־אל־פּנים מיט אַ רבֿ.“

„איז אפֿשר זאָלסט איבערטראַכטן דײַנע אָננעמענישן,“ האָט זי אָפּגעכאַפּט, און אַוועקגעשפּאַנט אַ ברוגזע. סעמי האָט ניט געוווּסט וואָס צו טאָן, איז ער זי נאָכגעגאַנגען. זײַנען זיי געגאַנגען און געגאַנגען גאַס־אויס און גאַס־אײַן. ס´איז שוין געווען רעכט טונקל. די קליינע פֿרומע הײַזער האָבן אָפּגעטראָטן דעם לאַנדשאַפֿט שמוציקע גאַראַזשן מיט האַלב־צענומענע אויטאָס וואָס וואַלגערן זיך אין סאַזשלקעס מאָטאָראייל, ווי גוססדיקע קערפּער אויפֿן אָפּעריר־טיש אונטערן סקאַלפּעל. די אויפֿשריפֿטן האָבן אָבער און ווידער געביטן זייערע לשונות – פֿון ענגליש אויף ייִדיש אויף ייִדיש־מיט־לשון־קודש און צוריק, דערנאָך אויף די שפּיניקע סימנים פֿון כינעזיש, וואָס יעדער אות איז אַ מחשבֿה, ווידער צוריק צו די לאַטײַנישע אותיות פֿון וויעטנאַמעזיש, וואָס יענץ פֿאָלק פֿלעג אויך שרײַבן אויף מחשבֿה־שריפֿט ביז די אימפּעריעס האָבן דערפֿון געמאַכט אַ תּל, אָדער פּשוט אַלץ פֿאַרדרייט מיט די כאַפּערישע לאַפּעס זייערע.

כּסדר, בשעת זייער פֿאַרגיכערטן, אומגעריכטן חבֿרותא־שפּאַציר (אָדער, גיכער, געלויף, ווײַל זיי האָבן זיך גאַנץ געשווינד גערירט, אָדער צוליב מירלס אומגעדולד אָדער צוליב איר נערוועזקייט, מע זאָל זי כאַפּן זאַלבעצווייט מיט אַ בחור), האָבן זיך געוואָרפֿן אין די אויגן די ווײַסע חבֿרה – רעשיקע כאָפּטעס קינדער, פֿון כּסדר זיך־בײַטנדיקע קאָלירן, ווי להבֿדיל די ניט־באַלעבטע שילדן וווּ איין שפּראַך האָט אָפּגעלעבט אירע בלאָקן, אירע געגנטן פֿון בשׂר־ודמס, און דערנאָך אָפּגעטראָטן דעם שטח אַ צווייטער. (ווער וואָלט גענומען די מי צו דערקלערן צו די דאָזיקע שפּראַכן, אַז באַלד וועלן זיי אָפּטרעטן דעם וועג אַנדערע לשונות בכלל, ווײַל אימיגראַנטן לאָזן אָפּ די ווערטער מיט וואָס זיי האָבן זיך אַרויסגעזאָגט אין ליידן און אין פֿריידן גלײַך.

עס האָט זיך גרינג אָנגעזען דער אונטערשייד צווישן די קינדער־אימיגראַנטן און די הי־געבוירענע. די אימיגראַנטן־קינדער האָבן זיך געזען לעבן זייערע קרובֿים, טאַטע־מאַמעס וואָס שרײַען און שטערן. די הי־געבוירענע, ווידער, די שוין אויסגערייכערטע ליולקעס, שפּילן זיך אַליין, ריכטן אָפּ גלות ווײַט פֿון די היימישע גאַסן, פֿאָרשן אויס וווּ די אויגן טראָגן.

דערווײַלע האָט סעמי ווײַטער געפּרוּווט אָניאָגן מירלען. כאָטש זי האָט אים, דאַכט זיך, ניט בכּיוון איבערגעלאָזט פֿון הינטן, נאָר סתּם פֿאָרויסגעשפּאַנט מיט גיכע טריט.

„מיר גייען צו דיר אַהיים?“ האָט סעמי אַ רוף געטאָן מער ווייניקער אין מירלס ריכטונג.

„דאָס וואָלט געווען איין ברירה,“ האָט זיך מירל אָנגערופֿן, „נאָר דאָס איז ניט וואָס מיר טוען איצט. מיר גייען צו מײַן צווייטער היים.“

„איך האָב ניט געוווּסט אַז דו האָסט אַן אייגענע היים!“ האָט זיך פֿאַרחידושט סעמי. „כ´האָב אַלע מאָל געמיינט, אַז דו וווינסט אַלץ מיט טאַטע־מאַמע.“

„איך וואָלט דאָס געוואָלט טאָן,“ האָט מירל געזאָגט. „נאָר איך קען בײַ זיי בלײַבן נאָר אַ מאָל יעדער פּאָר חדשים. אַנדערש גיי איך אַראָפּ פֿון זינען.“

No comments: